Wyrzuty sumienia cz. 3 / Lustmord + Mykki Blanco + Zomby + Tricky

Lamentacje, ewokacje medytacje. Tymi trzema słowami streścić można cały album Briana Williamsa, który zasłynął głównie z tego, że w poszukiwaniu najczarniejszych i najmroczniejszych soundscape'ów zstąpił do piekieł, aby nagrywać odgłosy leniwych ruchów płyt tektonicznych.

Tym razem do nagrania swojego "najbardziej popowego" albumu Lustmord zaprosił znakomitych gości, którym przez kilkadziesiąt minut kazał niemiłosiernie wyć, prawdopodobnie w nadziei, że zapewni to słuchaczowi prawdziwie narkotyczny lub medytacyjny odlot.
Do nagrania The Word As Power zaprosił Ain'e Skinnes Olsen, Jarboe (ex Swans), Maynard'a Jamesa Keenan'a (Tool) i Soriah, którzy wokalnymi lamentacjami i alikwotami ewokują ciemne moce. Sam Lustmord akompaniuje swoim gościom (rzecz oczywista), mrocznym, niskim dronem. Jeśli nie zacieszyliście do pierwszych dwóch lamentacji z albumu The Word is Power, to naprawdę nie musicie słuchać go dalej. W następnych utworach  koncepcja i wykonanie pozostaje niezmienione. Album okazuje się bardzo przystępną propozycją w dyskografii Williamsa, momentami przypomina Dead Can Dance, lub muzykę księżycową Coila. Posiada lekko romantyczny posmak grozy, w którym pobrzmiewa dosadna nuta kiczu. Może zrobić to wrażenie jedynie na rozemocjonowanych gimnazjalistach. 
Mimo skłonności do dark ambientowych klimatów w przypadku The Word As Power nie warto dać się nabrać, na ambicje tworzenia donośnego dzieła, gdy okazuje się ono po prostu trywialne.

Poeta, transseksualista, raper, artysta, showman, animator nowojorskiej sceny queer rap - Mykki Blanco. To niewątpliwie dla wielu postać kontrowersyjna i osobliwa, a kwestie queerowego coming out'u, które wznosi na rapowym fundamencie przyprawiają o ból głowy nie jednego konserwatywnego fana gatunku. Betty Rubble: The Initiation jest podpisana jako epka, ale te 30 minut to imponująca esencja najbardziej progresywnych obszarów egzystujących na styku tanecznej elektroniki i futurystycznego hip hopu. Za kapitalnie wyprodukowanymi dla Mykkiego podkładami  stoją młodzi, gniewni, bezkompromisowi Matrixxman, Sinden, Supreme Cuts, którzy swobodnie poruszają się w modnych estetykach trap, electro, abstract hip hop, czy bass music. Taka  selekcja w połączeniu ze scenicznym show i całą transgenderową otoczką to gwarancja obcowania z prawdziwą tykającą bombą. Potwierdził to niezwykle charyzmatyczny występ na tegorocznym Offie, który przerósł  wyobrażenie nawet tak otwartej festiwalowej publiczności.

Intryguje i irytuje. Nie wątpliwie udało mu się wykształcić własną estetykę, jednak jej unikalność i ascetyczność na tyle ogranicza możliwości rozwoju, że wchodzenie w nią po raz kolejny wiązało się z dużym ryzykiem. 

Tym razem Zomby poszukuje miejsca dla swej tajemniczej i mrocznej  muzycznej osobowości  przedzierając się przez całą historię połamanych bitów brytyjskiego undergroundu. Old school, jungle, rave, 2step, drum'n'bass, dubstep - wszystkie te style zostały zacytowane, a nawet hiperrealistycznie przeniesione na With Love. Zomby nie sili się jednak o odnalezienia dla nich nowych kontekstów; brzmią one jak żywcem wyjęte z lat kiedy święciły swe największe tryumfy.
Dokładnie dwie dekady temu bawiłem się na pierwszych junglowych imprezach w Łodzi, a brzmieniami takimi karmili mnie pierwsi łódzcy (Polscy?) ambasadorzy gatunku. Pecetowe produkcje Amnesii, czy Base Clubu na lokalnym gruncie szybko zyskały status kultowy jednak muzyka nagrywana na Fast Trackerze bardzo szybko obnażyła swoje ograniczenia brzmieniowe i kompozycyjne. A właśnie takim topornym i tanim brzmieniom chętnie hołduje Zomby, który zupełnie odtwórczo i bezrefleksyjnie zabiera nas do happy hardcoreowego skansenu. Odtworzone przez niego brzmienia ekstazowej rewolucji bardziej zwracają uwagę na siermiężność tamtego gatunku niż zachęcają do przyjrzenia się mu z nostalgią, czy fascynacją.
Na With Love Brytyjczyk utrzymuje formułę muzycznego szkicu, jednak z coraz mniejszą starannością pilnując porządku na płycie. Jawi się ona przez to jak porozrzucane puzzle, które niekoniecznie do siebie pasują. Zomby namiętnie korzysta ze sprawdzonej i osłuchanej na Dedications palety brzmień, dlatego With Love można traktować jedynie jako sesyjne odpadki. Nie brak tej płycie kapitalnych motywów, jednak giną one w chaotycznej konstrukcji całego albumu. Jeśli zatem Dedications było majstersztykiem Zombyego, to With Love jest jedynie czkawką po nim. Kolejny album podany w takiej formie i estetyce może już wywołać silne torsje i totalne zobojętnienie.

Nieoczekiwany powrót do formy. Wciąż zastanawiam się ilu słuchaczy pozostaje wiernymi fanami Trickiego na przestrzeni 23 lat jego kariery. Ja już dawno postawiłem kreskę na nim w przeświadczeniu, że nie odnajdzie on więcej drogi do mojego serca w swojej marihuanowej jeździe. Szczerze powiedziawszy straciłem zainteresowanie tym artystą po genialnym i moim ulubionym Pre- Millenium Tenssion (1996), przy którym nawet nie najgorszy Angels With Dirty Faces (1998) nie stał się choćby namiastką muzycznej uczty "przedmillenijnego napięcia". Im więcej gitar i niekontrolowanego chaosu w nagraniach ojca chrzestnego trip hopu tym moje drogi z nim co raz bardziej się rozchodziły. Ostatnich płyt Brytyjczyka przesłuchałem dopiero przy okazji premiery False Idols do, której również podchodziłem pełen obaw. 

Na tle kompletnego nieudanego okresu od Blowback (2001) do Mixed Race (2010) tegoroczny album False Idols staje się dla Tricky'ego drugą  szansa i całkiem udanym powrotem z zaświatów. Melodyjność, przebojowość, harmonia, to elementy, których wielce brakowało na ostatnich wydawnictwach Tricky'ego. Na False Idols znajdziemy je wszystkie. Dodatkową zaletą albumu jest umiejętność wyszukiwania doskonałych wokalistów, którzy mimo wzlotów i upadków samego Tricky'ego zawsze byli wartością dodaną jego produkcji. Czuć, że Tricky szuka głosów zbliżonych do głosu Martiny Topley Bird, która towarzyszyła bristolczykowi w nagrywaniu pierwszych (najlepszych) albumów. Zarówno w klimacie kompozycji jak i wokalizach (głównie żeńskich) Nneki, Fifi Rong, Franceski Belmonte słychać echa i nawiązania do mrocznej atmosfery dwóch pierwszych solowych płyt Thaws'a. 

Chyba jednak niewielu słuchaczy Trickye'go spodziewało się, że stary mistrz odnajdzie talent do komponowania, tak chwytliwych i niepokojących motywów jak w złotych latach panowania trip hopu.
W mojej prywatnej drabince płyt Trick'yego jego nowy album ustawiłbym nieco wyżej od niezłych Angels with Dirty Faces i Juxtapose (1999), ale już zdecydowanie za genialnymi i profetycznymi Maxinquaye (1995) i Pre Millenium Tension.